Machu Picchu

Met alle informatie die we al over de Inca-cultuur hebben opgedaan, moet vandaag de apotheose volgen: Machu Picchu - de grote berg. Het slootje dat uiteindelijk in de Amazone-rivier uitkomt is inmiddels een flinke rivier geworden - de Urubamba. Vanaf Ollantaytambo is er naast de rivier in het dal net ruimte voor een spoorbaan, en dat is dan ook de enige manier om bij de Inca-stad te komen. Anderhalf uur langs de rivier waarbij we zo'n 1000 meter dalen - het klimaat verandert mee - warmer, vochtiger, bloemen, weelderig groen. Alternatief om er te komen is het volgen van de Inca-trails - veelal hoog in de bergen - enkele dagen lopen vanaf Ollantaytambo, een dag vanaf een aangewezen plek waar de trein even stopt om de trail-lopers er uit te laten. Vanaf het eindstation van de trein in het dorp, brengt een bus ons vervolgens over een stoffig stijl pad met vele haarspeldbochten naar de Inca-stad die vijfhonderd jaar geleden verlaten is, en vierhonderd jaar onder de jungle verborgen is gebleven. Zodra je de prachtige, goed bewaarde overblijfselen van het stadje ziet, is er alleen nog maar bewondering: zo hoog tussen de bergen, zo mooi. En de verhalen over de Inca-cultuur, de trails die hun hele leefgebied verbond en feitelijk communicatie-lijnen zijn, de kennis van sterren, zon en zonnewende, de terrassen voor verbouw van voedsel en het kweken van planten die eigenlijk op deze hoogte niet groeien, de geweldige waterhuishouding - en noem maar op. Uiteraard wel een standencultuur, met op het onderste trapje de slaven -
In de boekjes staat steeds iets als: "Selbst die blumigsten Worte reichen nicht aus, um die Schönheit und das Monumentale der Stadt zu beschreiben. Man muss sie einfach sehen." Ik sluit me daarbij aan. Een magnifieke ervaring om het te zien en er doorheen te struinen - de duidingen van de gids geven daarbij diepgang aan wat je ziet.