San Pedro de Atacama

"Tachtig kleuren bruin - van donkergrijs bruin tot lichtoranje bruin". Ik kon niets anders bedenken om te beschrijven wat we zagen, nadat we in Calama geland waren en de goed honderd kilometer naar San Pedro de Atacama aflegden. Een lange weg door een gebied waar - zo lijkt het - niets is. Desierto. Totdat er af en toe een bijna niet zichtbaar weggetje loopt, met in de verte iets van activiteit. Mijnbouw, waar blijkbaar ook gelukzoekers aan mee doen, getuige bordjes als 'mineria fortunado'. Andere bordjes getuigen van minder geluk: er zijn blijkbaar nogal wat mensen verongelukt op deze schier eindeloze weg.
SP de Calama (11.000 inwoners; 2500 mtr hoog) is een oase (stel je niet al teveel groen voor) bedoeld om toeristen uit de hele wereld dit bijzondere landschap te laten beleven. Daar hebben mensen hun living van gemaakt. Een heel klein dorpje, met op de plattegrond tweeenzeventig(!) hotels en hostels, zegt al genoeg. Het straatbeeld maakt nog duidelijker wat hier gebeurt: het is een aaneenschakeling van hostels/hotels, kleine eettentjes en - tig reisorganisaties die allemaal touren naar bijzondere plekken in de woestijn verzorgen, aan straten van zand en keien. We hebben in de warmte wat rondgestruind, op het centrale pleintje heerlijk vertoefd en genoten van het voetbalspel van de kinderen, en nog net meegemaakt dat het snel afkoelt als de zon weg is. We maken dus niet, na zonsondergang, mee, dat de jongeren uit de hele wereld elkaar treffen bij een biertje - misschien ook wel een belangrijke betekenis van deze unieke plek op aarde.