Titicacameer

Vroeg op. 7.30 uur vertrekken voor de laatste belevenissen in Bolivia, om aan het eind van de dag de grens met Peru over te steken. Van La Paz richting Titicacameer, het hoogst bevaren meer dat deels in Bolivia en deels in Peru ligt. Aan het meer groeit riet, waarvan boten gemaakt worden, en we belanden bij een werkplaats, waar de vader (inmiddels overleden) en drie broers samen gewerkt hebben met Thor Heyerdahl aan de Ra en de Kontiki. In een heerlijk voorjaarszonnetje varen we een stukje in zo'n riet-boot. Na het oversteken van de straat van Tiquina bezoeken we Copacabana (die andere dus), dat voor vele Bolivianen en Peruanen een soort bedevaartsoord is. Een grote katholieke kerk gebouwd op de plaats waar de oorspronkelijke bewoners eerst hun heiligdommn hadden. De gids vertelt, wat we eerder hoorden, dat hier een soort mix-religie is ontstaan en nog steeds gepraktiseerd wordt. Hij is er zelf een voorbeeld van, en laat merken wat PachaMama (moeder aarde) voor hem betekent. Praktiserend katholiek, maar door zijn traditionele cultuur diep doordrongen van de verbondenheid met de aarde (en de zon), de tijdelijkheid van ons bestaan en het belang om je medemens goed tegemoet te treden. We zijn allemaal broers en zusters. Naast kerkbezoek horen daar ook de traditionele riten bij, waarvan we er later op de dag een mee maken naast de ruines van een oud heiligdom van de traditionele bevolking op het Eiland van de Zon. Een 85-jarige medicijnman voert de rite voor gezondheid en levensgeluk uit, waarbij onder andere zo'n bord met spullen wordt verbrand, waarover ik het eerder had. Dat kwam heel, heel dichtbij!
Na nog een bezoek aan de bron van de jeugd (dat kan nooit kwad als je gepensioneerd bent...) op het Eiland van de Zon, hebben we een lunch midden op het Titicacameer zoals we voorheen een lunch hadden midden op de zoutvlakte.
Na de grensformaliteiten zitte we inmiddels in Puno.