Verweg en toch dichtbij

Nadat Jan ons had weggebracht en Elly ons nog even kwam uitzwaaien op Schiphol, aan onze tweede 'pensionado-reis' begonnen: Zuid-Amerika. Achttien uur later, met een tussenstop van twee uur in Buenos Aires, op ons startpunt aangekomen: Santiago de Chile. In het vliegtuig nog net een eerste glimp van de machtige Andes gezien. Zestien uur 'beklemd' zitten, naast zo'n zevenhonderd andere passagiers, die (ook) alleen maar oog hebben voor het schermpje voor hen, hebben we er voor over. Tijdens de vlucht tref je dan bij verrassing de eerste van vijf 'goede reis'-kaarten van Jan, die het thuisfront dan heel voelbaar maken. En onze gedachten gaan op zo'n moment ook naar onze zieke oom - sterkte!
Vicente haalt ons af van het vliegveld, brengt ons naar ons hotel (aan Merced, heel centraal), en laat ons morgen de hoogtepunten van de stad zien. We verblijven onder het wakend oog van San Cristóbal. En zodra er wifi is, wordt ver weg ook weer heel dichtbij.
Dan zijn we op onszelf aangewezen en gaan we de omgeving verkennen, na ons even opgefrist te hebben. We wandelen door het groen over de Av. José Maria Caro, langs de Mapocho, met heel snel stromend, maar weinig en vies water, en doen een koffie bij de door Vincente aangeprezen ijssalon.
Later op de avond, na eerst nog even te schuilen voor een enorme regen-hagel-bui, steken we de Mapocho over om in de wijk Bellavista (universiteitswijk) te gaan eten. We slaan de aanbevolen 'Patio Bellavista' met heel veel buitenlandse, opgedirkte, eettentjes over om, net daarbuiten, in een simpele lokale eettent (Galindo) lokale visgerechten uit te proberen: delicioso. Het is overigens lastig om Spaans te (proberen te!) spreken, als het in het Engels zoveel sneller gaat. Bij Galindo was het ook een thuiskomen: we gingen zitten en meteen begon op het grote scherm de wedstrijd Herakles-Feyenoord! Bella vista was voor ons gevoel niet echt 'bella' - maar eerst morgen maar eens afwachten voor een echt oordeel.