De finale - 11 juni

Wat moet je vertellen over de dag dat je naar huis gaat? Dat je naar huis gaat en je je een voorstelling maakt hoe het er thuis uitziet na zes weken. Binnen, in de schuur, en hoe zou de tuin eruit zien? We zien het straks.
Zo'n reisdag is eigenlijk alleen een beetje spannend, omdat je allerlei deadlines moet halen. Op tijd opgestaan? Op tijd ontbijt? Op tijd in de shuttle en komt 'ie wel op tijd aan? Op tijd ingecheckt en is de koffer niet te zwaar? Ik moest wel bij de security mijn zakmes weer inleveren... vergeten in de koffer te doen. Dat zijn van die offers die je soms ongewild moet brengen. En zijn we wel op tijd in Washington voor de aansluitende vlucht? Alleen dat laatste spande er nog om, omdat de eerste vlucht moest wachten voor die ons kon uitladen. Maar met een sprintje zaten we op tijd in de vlucht naar Amsterdam.

Straks zijn we weer lekker thuis na een heerlijke vakantie. Laat dat voorlopig het eindoordeel maar zijn: heerlijk en bijzonder vanwege de lengte, de eerste periode samen met Elly en Jan, de bijzondere ontmoeting met onze nicht in Wyoming, het vele moois dat we van Amerika hebben gezien, qua landschappen, qua ontstaansgeschiedenis, qua levensstijl, en wat we geleerd hebben over zijn verleden en eerste bewoners - en zo kunnen we nog doorgaan.

Heel bijzonder was het om te merken dat 'het thuisfront' meeleefde. De kinderen vooral via WhatsApp, anderen via de mail, en natuurlijk de volgers op dit reisblog. Het was leuk om het blog te maken en het is een handige basis voor het vasthouden van de belevenissen. Ieder dank voor het volgen en voor de reacties, die steeds een stimulans waren om er mee door te gaan. Dank!

Straks haalt Wim ons op - en dan is het een geweldige herinnering.