Wachten... of relaxen? -10 juni

Zo rond het middaguur hadden we het Eureka-moment: we waren er toen achter, hoe we met het openbaar vervoer naar ons nachtverblijf en de airport konden komen. Elke stad - en regio - heeft zo z'n eigen manier om het openbaar vervoer in te richten - lokaal-regionaal-interregionaal - maar hier duurde het even voor we er voldoende uit waren om verder rustig de tijd te nemen. Met het meeste gemak zegt men: ”call a cap". De busstations waren hier overigens slim georganiseerd: een overdekte lange hal met 'gates', waarbij je binnen -in line- op de bus wacht. Droog, geordend, en vooral niet in de dieseldamp.

's Morgens hebben we met de camper onze koffers alvast naar ons hotel gebracht. Daarna met de camper naar het 'drop-off'-adres - schoon en gevuld. De mevrouw die ons ook bij het ophalen had geholpen liep -zonder ons aan te horen- naar de camper: "first let me do this", en wilde de standen opnemen.... maar er klopte iets niet... en al gauw kwam er een baas bij die het hele verhaal van onze problemen bij zich had. Kort en goed: heel snel was er een compensatie afgesproken en was er een formulier ondertekend waarin ook vermeld staat dat de huur naar tevredenheid is geweest, en een formulier waarin verwoord dat afgezien wordt van nadere claims. Op z'n Amerikaans dus.

Met een interregionale bus naar het centrum en de busroutes dus uitgezocht. En toen waren we klaar. Heerlijk gezeten op de Mall en geluncht, nog wat laatste boodschapjes, nog even heerlijk gezeten, en toen maar níet meer het raadsgebouw en de library bezocht. Naar het hotel, hapje eten, koffers klaar, slapen.