Crazy Horse

Via de Interstate 25 naar het noorden - niet warm, maar prachtig zonnig weer. En - ja Emmy - op de cruise control met bijpassende muziek, schuiven de miles onder je door, in een wijds landschap dat langzaam van wit naar groen kleurt. Voorbij plaatsen met namen die vaak een diepere betekenis lijken te hebben, zoals Little Bear Creek Community. Je zou overal even een gesprekje willen voeren. En lange afstanden waar alleen de hekken langs de weg - of af en toe in de verte een trein met honderd wagons, al dan niet met steenkool - je eraan herinneren dat dit 'bewoond gebied' is.

Dichter in de buurt van de Black Hills maken de sneeuwhopen langs de weg duidelijk dat het hier nog meer gewinterd heeft - het bevestigt ons besluit om een dag later te gaan.

Even voor we bij de camping zijn, bezoeken we het Crazy Horse Memorial, een tribute aan alle (gedecimeerde) indianenstammen op de -voor de Indianen- 'heilige grond' van de Black Hills. Er wordt al sinds 1948 aan gewerkt en het zal nog tientallen jaren duren voor dit project - groter dan de piramides- klaar zal zijn. "Als de legende verdwijnt, verdwijnt de droom; en als de droom verdwijnt, is er geen toekomst".

Inmiddels op de camping. Zeer beperkt internet. Foto's volgen later.