280 mijl - 23 mei

We draaien de I-80 op en er staat meteen een bord: 'Reno 280 ml'. Dan weet je waar je aan begint qua afstand - maar wat je te zien krijgt... Het idee was, dat we langs de woestijn zouden rijden: warm, zon, droog, zandvlakte. Maar niets van dat alles. De hele dag bewolkt en verschillende buien gehad. De mevrouw van de benzine-pomp in Battle Mountain, 50 inwoners maar wel vier benzinepompen, was wel blij met de buien. Ze legde uit dat dit de 'high desert' is, waar het 's winters ook sneeuwt en het 's zomers zo'n 38 a 40 graden is. Afgelopen winter is er bijna niets gevallen en dus is het (te) droog. Fijn dus die regen. Het was overigens weer iemand die uit een drukke stad kwam (LA), en de rust van dit 'niemandsland' bewust kiest: lekker weinig mensen.
Het was dus niet (echt) warm en niet zonnig. De droogte was wel steeds zichtbaar: daar waar volgens de kaart grotere en kleinere meren en meertjes 'behoorden' te zijn, zag je veelal droge bodems.
Zandvlaktes hebben we helemaal niet gezien: heuvels en bergen en dalen, en rotsen in vele vormen en kleuren - weer onzeglijk mooi en amper te fotograferen. En zo nu en dan zo'n onmetelijk lege vlakte waar je in je verbeelding 20.000 buffels ziet grazen, tegen de berghellingen afgetekent de tipi's van de indianen, en de moedige krijgers die te paard hun wintervoorraad en kleding gaan 'ophalen'.
En evenals soms in Duitsland krijg ik bij zo'n onmetelijke vlakte het gevoel 'Middenaarde' in te rijden, zoals Tolkien dat beschrijft, waarbij de zwarte bergen op de achtergrond het land van Mordor verbeelden. Op zo'n tocht van 280 mijl is er tijd zat om je verbeelding alle kanten uit te laten gaan.... Het is genieten!
We werden grote delen van de tocht vergezeld door een riviertje en door een spoor met af en toe weer zo'n eindeloos lange rij wagons - dit keer beladen met dubbele containers. En bij al die hele kleine nederzettingen (jazeker, met caravans) in die hele grote lege ruimte hebben we ons vaak afgevraagd:
wat doen ze daar? 

De stand is 10-7.