Sucre - de witte stad

Bij het avondeten aan het centrale plein in Sucre hebben we er een gedronken op de jarige - nogmaals 'van harte!'. We worden begroet met een gebroken 'hoe gaat het' - blijkbaar heeft een Nederlandse kok hier z'n bestemming gevonden. Het plein is al helemaal klaar voor de kerst (engeltjes, verlichte bomen, en wat niet al), terwijl er ook feestelijkheden zijn - veel opgetutte kinderen, maar ook verklede studenten, die blijkbaar iets als einde semester vieren met een misicale tocht rond het plein. Kortom: gezellig.
Op weg hiernaartoe zien we, dat het bruin steeds meer overwoekerd wordt door het groen - op de een of andere manier een kleur die prettiger voelt. Steeds meer agrarische activiteit - herderinnen met schapen en steeds meer bebouwde landerijen. Wat glooiender landschap, maar de bergen blijven ons op afstand begeleiden. Ook in Sucre kun je bijna geen foto maken zonder bergen op de achtergrond. Deels komt dat ook doordat de oorspronkelijke stad door de (zilver)rijke Spanjaarden uit Potosi - die hier een prettiger klimaat vonden - is aangelegd met straten die recht zijn en haaks op elkaar staan. Men zegt hier dan ook (op z'n Amerikaans?) dat je nog 'zoveel blokken' verder moet om ergens te komen.
In een museum hebben we de prachtige weefkunst bewonderd van oorspronkelijke bewoners (een niet te onthouden naam), die hun leefgebied en cultuur destijds uitbreiden van het Titicacameer tot bij Atacama, net over de Chileense grens. We mochten geen foto's maken. Dit weefwerk, wat soms ongelooflijk fijn werk is, kenmerkt de bewoners als geheel, maar bevat ook familiekenmerken en (vooral) spirituele tekenen.
Nu maar hopen dat voor morgenvroeg nog duidelijk wordt hoelaat we morgen vertrekken.