In de bus naar Potosi

Potosí claimt de hoogste stad ter wereld te zijn - net boven de vier km. Groot geworden door de zilvermijnen (waar de Spanjaarden zich aan verrijkten), in ellende geraakt door uitputting van de mijnen en recessies, nu nog zo'n 140.000 inwoners - een flinke stad, waar toerisme steeds belangrijker wordt. Er zijn nog wat private mijnen, waar de mijnwerkers nu alleen nog tegen stukloon kunnen werken. De (vergane) glorie valt goed op, door onder andere goed geplaveide wegen, vergeleken met wat we tot nog toe hebben gezien - Uyuni heeft bijvoorbeeld wel brede straten, maar deze zijn niet geplaveid op een klein stukje wandelgebied na. Van wat er op de straten rondrijdt wordt je echter niet blij - wij hebben grote stukken met een zakdoek voor de mond rondgewandeld. Veel kleine diesel- stadsbussen (waar je gewoon instapt en dan betaalt als je uitstapt) walmen de straten blauwzwart, en de vele oude auto's doen daar lekker aan mee. Mooi plein van de 10e november - er staat hier heel veel in het teken van de strijd tegen de Spanjaarden. Mooie anecdote is, dat de Zilvervloot, die Piet Hein op de Spanjaarden veroverde, zilver uit Potosí was.
We zijn weer iets omhoog gegaan, maar gelukkig geen last - morgen weer iets omlaag. In de reguliere bus hebben we ons geen moment onveilig gevoeld. In de vier uur reizen verschillende bergkammen overgegaan, waarbij er langzaam maar zeker iets meer groen was te zien, steeds meer ontgonnen terrein - veel quinoa-aanplant, maar ook steeds meer andere gewassen. En communities.