Uyuni Salt Flat
19 november 2018 - Uyuni, Bolivia
Stel je voor je bent in Doetinchem en je rijdt richting Utrecht. Onderweg heb je eigenlijk niets anders gezien dan een witte vlakte: zout. De weg is zo breed als je 'm hebben wilt, al lopen er sporen. Oriëntatiepunt zijn wat verre bergen en met name de vulkaan die in de verte zichtbaar is. Je zonnebril moet op, anders wordt je stekeblind van het licht. Bij Utrecht stoppen we 'ergens', ver weg van de andere 4-wheel-drives. Met de gids gaan we foto's maken, terwijl de chauffeur de lunch klaar maakt: tafeltje, vier stoeltjes, bordje, glaasje en een buffettafelje - parasolletje erboven en klaar is kees. Lunch in een volstrekt serene stilte. Een moment om op je knieën te gaan - maar ik had weer niet het goede gereedschap bij me...
Bij Utrecht zijn we echter zo ongeveer midden op de zoutvlakte - willen we naar de overkant, dan moeten we tot Zandvoort rijden... Dat doen we echter niet, we rijden naar Breda om bijzondere grotten te bekijken. Pas in 2003 door enkele locals uit de community uit de buurt ontdekt, waarvan de familie het toegankelijk heeft gemaakt, maar nog steeds geen ondersteuning van overheid of wetenschap heeft om meer duidelijkheid te verkrijgen. Jammer genoeg zijn de grafkuilen in een van de grotten bijna helemaal leeg geroofd.
We gaan weer terug naar Doetinchem - en komen langs vele quinoa-velden. Onderweg nog een 'eiland' bezocht, het eerste van zoutstenen gebouwde hostel (gesloten vanwege vervuiling - nu museum), waar vlaggen uit heel veel landen hangen (we hebben onze naam naast al heel veel anderen ook gezet op de Nederlandse vlag die Leidenaren daar in september hebben opgehangen), en onder andere de plek bezocht waar herinnerd wordt aan de Dakar-race.
Drie dagen met Elaya en Andrés opgetrokken, cq in een auto gezeten - dan neem je afscheid alsof het familie is.
Bij Utrecht zijn we echter zo ongeveer midden op de zoutvlakte - willen we naar de overkant, dan moeten we tot Zandvoort rijden... Dat doen we echter niet, we rijden naar Breda om bijzondere grotten te bekijken. Pas in 2003 door enkele locals uit de community uit de buurt ontdekt, waarvan de familie het toegankelijk heeft gemaakt, maar nog steeds geen ondersteuning van overheid of wetenschap heeft om meer duidelijkheid te verkrijgen. Jammer genoeg zijn de grafkuilen in een van de grotten bijna helemaal leeg geroofd.
We gaan weer terug naar Doetinchem - en komen langs vele quinoa-velden. Onderweg nog een 'eiland' bezocht, het eerste van zoutstenen gebouwde hostel (gesloten vanwege vervuiling - nu museum), waar vlaggen uit heel veel landen hangen (we hebben onze naam naast al heel veel anderen ook gezet op de Nederlandse vlag die Leidenaren daar in september hebben opgehangen), en onder andere de plek bezocht waar herinnerd wordt aan de Dakar-race.
Drie dagen met Elaya en Andrés opgetrokken, cq in een auto gezeten - dan neem je afscheid alsof het familie is.
Ga een boek schrijven, Bert. Je kan het :) !
Ik ben aan het 'inhalen' omdat ik mij in ons koude kikkerlandje teveel laat leiden (=lijden!) door de waan van de dag. Dank je voor de 'zoutvlakte'. Zo kan het ook.