Desierto

We zitten in Ojo de Perdiz, midden in de woestijn. Vroeg op en nu al weer laat - 10 uren door de woestijn gereden. Beperkt WiFi. En morgen weer vroeg op. Dus de verrassingen van vandaag komen later. Onder andere dat 'beschermd natuurgebied' niet altijd 'groen' is - zoals ik dacht. Nog meer kleuren bruin gezien - fascinerend!

In SP de Atacama opgehaald en naar de grens met Bolivia (Hito Cajon) gebracht door een gids die zeer geïnteresseerd was in politiek (Chili, maar ook Europa) - mooie discussie dat het eigenlijk altijd alleen maar beter wordt voor de 1% - dat was niet alleen in de koloniale tijd zo, maar nu ook nog steeds. Ook verdient Spanje nog steeds aan het Chileense hout. Innig afscheid genomen met de opmerking "we are the ninety-nine".
Het Boliviaanse grenskantoor ziet er anders uit dan we wellicht gewend zijn. Ook als het regent sta je buiten in de rij. Elaya (en Andrés de chauffeur) begeleid ons bij de formaliteiten.
En dan begint de fascinerende rit naar Ojo de Perdiz. En ook verrassend, maar dat had het niet mogen zijn: de komende twee dagen rijden we over ruwe wegen in de Siloli woestijn, en gaan nog steeds meer de hoogte in - tot zo'n 4400 mter bij Ojo de Perdiz. Rotspartijen, vergezichten en kleurrijke (witte, groene, rode en zwavel-) lagoons, waar onder andere flamingo's hun voedsel vinden.
Die hoogte kreeg nog wel een staartje: allebei last van hoogteziekte. Daar wordt je niet blij van: dizzie, moe, hoofdpijn. Drinken, tabletten en extra zuurstof hebben ons er snel overheen geholpen - du moment dat ik dit schijf (we zijn al in Uyni) zijn we weer prima in orde, maar we zijn dan ook alweer bijna een kilometer gedaald. Potosí moet zijn: Ojo de Perdiz - ook bij de foto's. Foto's van 17 nov zijn op weg naar Ojo de Perdiz.