Hopi - 3 juni
5 juni 2015 - Chinle, Arizona, Verenigde Staten
Via het oosten verlaten we de Grand Canyon, met nog een laatste blik over de Canyon vanuit de 70 meter hoge Watchtower bij Desert View (sunset point). En dan denk je het gehad te hebben met de hoge rotswanden, maar mis: bijna de hele dag diepe gleuven in het landschap en hoge rotswanden. En soms rij je onderlangs en soms bovenlangs. Bij Cameron gaan we naar het noorden en daar zien we blijkbaar nog een stukje van de Painted Desert - dat z'n naam eer aan doet. Rotswanden met lagen in velerlei kleuren, en rare ronde hoopjes rots in dito veel kleuren. Weer een bizar landschap.
Langs de weg de eerste standjes met Indianen die hun kunst aanbieden.
Via Tuba City rijden we naar Polacca in het Hopi Indian Reservation, dat ligt binnen het Navajo Reservation. Het is weer zo'n woestijngebied met allemaal kleine struikjes, zonder gras, waardoor de rode grond zichtbaar is. Het hele gebied heeft rode grond en rode rotsen. Langzaam maar zeker komt er wat gras tussen de struikjes en nog later is het meer een steppe zonder de struikjes. Zo hier en daar lopen enkele paarden, en bij Polacca in de buurt zien we ook (kleine) stukjes bewerkte grond.
Hier nemen we een rondleiding (mogen geen foto's maken) op een van de drie 'Mesa's' (tafelbergen) waarop de Hopi al eeuwenlang wonen. De gids vertelt dat de meeste Hopi toch meer 'beneden' zijn gaan wonen - feitelijk woont op deze Mesa nog maar een familie en een 'losse' man. Er is blijkbaar nog een flinke groep Hopi, dat volgens de tradities wil blijven leven, maar dat aantal neemt af.
Toen we ons aanmelden voor de rondleiding ging er meteen een telefoontje rond, zodat we op de Mesa een keer of tien geconfronteerd werden met 'art', onder meer door de zoon van de gids. Het is wel verbazend, dat er zoveel Indianen 'kunstenaar' zijn - of misschien is het voor de meesten 'huisnijverheid' waarin traditionele betekenissen worden weergegeven - of een bijverdienste waar er zoveel werkloosheid is.
De Hopi verbouwen vier kleuren maïs, een basisvoedsel, maar het heeft ook zijn betekenis in de traditionele riten. De gids vertelt dat haar clan aan maïs 'verbonden' is - dat is het dorp Hulaliu waar Annette's ouders vandaan komen ook. De Hopi irrigeren het land niet, maar bidden en dansen voor water, sneeuw, gezonde oogst, etc. Alle 12 maanden van het jaar. Op de Mesa waren negen 'voorzieningen' voor deze dansen - het is een soort kelder waarin de clan bij elkaar zit en er wordt gedanst.
We waren eerst van plan te overnachten bij het Hopi Cultural Center in Second Mesa, maar omdat we al voorbij waren zijn we doorgereden naar Canyon de Chelly National Monument, waar we nu - zonder voorzieningen - het gevoel hebben op een normale camping te staan.
Langs de weg de eerste standjes met Indianen die hun kunst aanbieden.
Via Tuba City rijden we naar Polacca in het Hopi Indian Reservation, dat ligt binnen het Navajo Reservation. Het is weer zo'n woestijngebied met allemaal kleine struikjes, zonder gras, waardoor de rode grond zichtbaar is. Het hele gebied heeft rode grond en rode rotsen. Langzaam maar zeker komt er wat gras tussen de struikjes en nog later is het meer een steppe zonder de struikjes. Zo hier en daar lopen enkele paarden, en bij Polacca in de buurt zien we ook (kleine) stukjes bewerkte grond.
Hier nemen we een rondleiding (mogen geen foto's maken) op een van de drie 'Mesa's' (tafelbergen) waarop de Hopi al eeuwenlang wonen. De gids vertelt dat de meeste Hopi toch meer 'beneden' zijn gaan wonen - feitelijk woont op deze Mesa nog maar een familie en een 'losse' man. Er is blijkbaar nog een flinke groep Hopi, dat volgens de tradities wil blijven leven, maar dat aantal neemt af.
Toen we ons aanmelden voor de rondleiding ging er meteen een telefoontje rond, zodat we op de Mesa een keer of tien geconfronteerd werden met 'art', onder meer door de zoon van de gids. Het is wel verbazend, dat er zoveel Indianen 'kunstenaar' zijn - of misschien is het voor de meesten 'huisnijverheid' waarin traditionele betekenissen worden weergegeven - of een bijverdienste waar er zoveel werkloosheid is.
De Hopi verbouwen vier kleuren maïs, een basisvoedsel, maar het heeft ook zijn betekenis in de traditionele riten. De gids vertelt dat haar clan aan maïs 'verbonden' is - dat is het dorp Hulaliu waar Annette's ouders vandaan komen ook. De Hopi irrigeren het land niet, maar bidden en dansen voor water, sneeuw, gezonde oogst, etc. Alle 12 maanden van het jaar. Op de Mesa waren negen 'voorzieningen' voor deze dansen - het is een soort kelder waarin de clan bij elkaar zit en er wordt gedanst.
We waren eerst van plan te overnachten bij het Hopi Cultural Center in Second Mesa, maar omdat we al voorbij waren zijn we doorgereden naar Canyon de Chelly National Monument, waar we nu - zonder voorzieningen - het gevoel hebben op een normale camping te staan.
