De Koninginne-rit - 29 mei

Wat zich aankondigde is bewaarheid geworden: een onvergetelijke, maar vooral ook onbeschrijflijke rit. Via de Tioga-pas Yosemite uit en dan via Bishop naar beneden en vervolgens Death Valley National Park in naar Furnace Creek. Pijn aan de ogen van het vele kijken en geheugen te kort om alle indrukken op te slaan. Gelukkig zijn er foto's - en video's deze keer.

De Tioga-pas is een smal weggetje -zonder 'shoulders' (berm)- waar we eerst oponthoud hebben omdat de asfalt-vrachtwagens (ze zijn de weg aan het vernieuwen), die ook over dat smalle weggetje moeten, achter liggen op schema. Het is eerst nog bos, waar de verkeersregelaarster vertelt dat ze afgelopen vier weken drie beren heeft zien oversteken. Verder en hogerop onvoorstelbare rotspartijen, meadows, meertjes, witte bergtoppen, kleuren, vormen - om stil van de worden en ook hier -Emmy- voelen we ons heel klein in de machtige natuur.

Dan naar Bishop door het Inyo National Forest, maar geen boom te zien. Hier weer zo'n steeds droger wordend landschap zoals we dat eerder hebben gezien, met steeds kleiner wordende struikjes. En dan toch zie je af en toe op vlakke stukken een ranch waar het wat groen is en (geirrigeerd) verbouwd wordt - dat moeten taaie zijn.

Tussen twee bergruggen door rijden we dan naar Lone Pine, in een voortdurende afwisseling van het landschap. En zowaar zijn hier af en toe nog nederzettinkjes, wat bij ons elke keer weer de vraag opriep: wie wil hier nou wonen. Maar tegelijk onderkennen, dat we geen flauw benul hebben waar deze mensen hier van leven. 

Bij Lone Pine linksaf naar Death Valley. Eerst nog de herinnering aan water dat hier ooit gestaan moet hebben, maar wat al lang weer verdwenen is. Het is niet te beschrijven wat je in Death Valley beleefd, ziet, aan indrukken opdoet, etc. Landschappen met keien - groot en klein - en zo hier en daar nog een struikje, wisselen af met gladde en scherpe rotsen, in alle kleuren en maten, wijdse vergezichten, gele zandvlakten, zandduinen, en noem maar op. En dan te bedenken dat je verschillende keren omhoog gaat (zo'n 1500 mtr) en uiteindelijk zo'n 60 meter onder het niveau van de zeespiegel eindigt. Het is een grandioze belevenis, waarvoor we graag een dag (en een nacht) de hitte doorstaan. Het was bij aankomst 40 graden, en het lijkt erop dat het vannacht niet verder dan tot zo'n 35 graden 'afkoelt'. In alle campers raast dan ook de airconditioning op volle toeren. Dat wordt wat met slapen. 

Video's volgen later - bij een wat snellere internetverbinding.